کابوس شبانه چیست و علت آن

اختلال کابوس شبانه: علل، علائم و درمان

اختلال کابوس شبانه بین 3 تا 8 درصد از جمعیت عمومی را تحت تاثیر قرار می دهد و باعث ناراحتی افراد مبتلا می شود. این اختلال اغلب در کنار سایر بیماری های روانی رخ می دهد. یک مطالعه روی 498 فرد مبتلا به بیماری روانی متوسط تا شدید نشان داد که 70٪ کابوس های مکرر را تجربه می کنند. دیدن کابوس همیشه به این معنی نیست که شما یک بیماری روانی دارید؛ با این حال، اگر کابوس های مکرر را مشاهده کنید که بر عملکرد روزانه شما تأثیر منفی می گذارد، ممکن است دچار اختلال کابوس باشید. این مقاله به تعریف اختلال کابوس شبانه، تشریح علل آن و ارائه راه‌های درمان و مقابله می‌پردازد.

کوتاه در مورد رویا و کابوس

رویا یا خواب دیدن یکی از جالب ترین و می توان گفت عجیب ترین پدیده های مربوط به مغز است که همواره ذهن بشر را به خود مشغول کرده. خواب ها در طول تاریخ به اشکال مختلف تعبیر و شناخته شده اند، اما هنوز هم نمی توان یک دلیل واحد برای خواب دیدن ارائه کرد. آنچه دانشمندان در مورد رویا دیدن می دانند، این است که رویا ها بیشتر در مرحله REM یا همان حرکت سریع چشم (Rapid Eye Movment) رخ می دهند. در این حالت مغز بسیار فعال است و امواج مغزی فعالیتی شبیه به زمان بیداری دارند.

رویا ها به طور کلی به چند دسته تقسیم می شوند:

• رویاهای عادی: ترکیبی از تجربیات روزمره، افکار و احساسات و حتی موضوعات نامشخص
• کابوس ها: رویاهای ناخوشایند که موجب ترس و احساسات منفی شدید می شود و اغلب موجب بیدار شدن فرد از خواب می شود
• رویای شفاف: نوعی از رویا که فرد از خواب دیدن خود آگاه است و ممکن است بتواند تا حدی روی آن کنترل داشته باشد
• رویاهای تکرارشونده: رویاهایی که فرد معمولا در زندگی خود به اشکال مشابه تجربه می کند و تکرار می شوند، معمولا همه افراد یک یا چند نوع رویای تکرار شونده دارند

چرا خواب می بینیم؟

همانطور که گفتیم علت واحد و دقیقی برای دلیل خواب دیدن مشخص نشده است، اما نظریه های مختلفی وجود دارد، از جمله :

• برای کمک به پردازش اطلاعات و حافظه
• نتیجه فعالیت تصادفی در مغز (فعال سازی-سنتز)
• بیان و تجربه احساسات ناخودآگاه و سرکوب شده
• تمرین برای واکنش به تهدید ها

خواب ها از منظر روانشناسی

رویاها از منظر روانشناسی اهمیت زیادی دارند. زیگموند فروید، روانکاو مشهور رویاها را به عنوان شاهراهی به ناخودآگاه تعبیر کرده و معتقد بود رویاها امیال و خواسته های سرکوب شده در ناخودآگاه هستند. کارل یونگ نیز روانکاو دیگری بود که نظریه رویاها و ناخودآگاه را گسترش داد.

امروزه نیز دانشمندان و روانشناسان بسیاری از اختلالات خواب مانند بیخوابی، راه رفتن در خواب و اختلال کابوس های شبانه را نشانه ای از مشکلات روانشناختی می دانند.

عوامل مؤثر بر رویاها

• استرس و اضطراب
• تجربیات روزمره
• فعالیت های مغزی
• کیفیت خواب
• بیماری ها
• برخی دارو ها
• مصرف مواد

کابوس

رویاهای ناخوشایند و ترسناک یا کابوس ها برای همه افراد اتفاق می افتند. برخی محققان بر این باورند که کابوس ها به منظور شبیه سازی شرایط خطر و تهدید برای بقا در انسان ها به وجود آمده اند، تا مغز به عنوان یک تمرین با عوامل ناخوشایند مواجه شود.

دیدن گاه به گاه کابوس ها امری طبیعیست و جای نگرانی ندارد. معمولا افراد با قرارگیری در شرایط استرس زا، خستگی یا تغییرات در زندگی بیشتر دچار کابوس می شوند.

اما از سوی دیگر، اختلال کابوس شبانه تفاوت کلیدی با کابوس های رایج دارد و ممکن است نیاز به درمان داشته باشد. در ادامه با این اختلال خواب بیشتر آشنا می شویم.

تعریف اختلال کابوس شبانه

اختلال کابوس شبانه یا اختلال اضطراب رویا یک بیماری روانی است که توسط راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی، تعریف شده است. یک فرد مبتلا به اختلال اضطراب رویا، کابوس های مکرر می بیند که بر عملکرد روزانه او تأثیر می گذارد و باعث ناراحتی می شود.

اختلال اضطراب رویا مکرر و شدید است و می تواند کیفیت خواب و عملکرد روزانه فرد را مختل کند.

افرادی که به اختلال کابوس شبانه مبتلا می شوند معمولا دچار احساس خستگی، عدم تمرکز، افسردگی، نگرانی و ترس نیز هستند.

کابوس ها در طول خواب حرکت سریع چشم (REM) رخ می دهد و معمولا شامل موارد زیر است:

• تهدیدی برای ایمنی، امنیت یا بقا
• یک پاسخ فیزیکی به خواب، مانند عرق کردن، لرزش یا ضربان قلب سریع
• واکنش‌های احساسی شدید، مانند ترس، خشم یا غم
• بیدار شدن در خواب
• مشکل در به خواب رفتن دوباره

فراوانی کابوس های شبانه

شدت اختلال کابوس از خفیف تا شدید متغیر است و با فراوانی کابوس تعیین می شود. در اینجا شدت کابوس مشخص می شود:

خفیف: کمتر از یک کابوس در هفته

متوسط: یک یا چند قسمت در هفته

شدید: کابوس روزانه

چه چیزی باعث اختلال کابوس شبانه می شود؟

اگرچه هیچ دلیل شناخته شده خاصی برای اختلال کابوس وجود ندارد، اما تحقیقات نشان می دهد چندین عامل وجود دارد، به ویژه آنهایی که مستقیماً بر چرخه خواب REM تأثیر می گذارند. این موارد عبارتند از:

عوامل روانشناختی

استرس و اضطراب:

داشتن استرس های روزمره و اضطراب های عمومی، مشکلات کاری یا خانوادگی یا مشکلات روحی و روانی دیگر که سبب اضطراب می شوند می توانند موجب بروز کابوس های مکرر شوند. به طور کلی استرس و اضطراب یکی از عوامل اصلی کابوس هستند و بسیاری از افراد با کاهش اضطراب و دوری از شرایط استرس زا، مشکل کابوس را نیز تا حدود زیادی حل کرده اند.

اختلال استرس پس از سانحه (PTSD):

اتفاقات ناخوشایند مانند تصادفات، سوء استفاده، جنگ و دیگر اتفاقات ترسناک می توانند تأثیرات بلند مدتی بر روان افراد بگذارند. اختلال استرس پس از سانحه علاوه بر انسان حتی در حیوانات هم دیده می شود، که این می تواند نشان از تأثیر زیاد آن بر روان موجودات باشد. PTSD یا اختلال استرس پس از سانحه یکی از دلایل شایع برای کابوس های شبانه شدید و مکرر یا همان اختلال کابوس شبانه است.

دیگر اختلالات روانی:

مشکلات روانی دیگر مانند اختلال اضطراب فراگیر (GAD) و افسردگی نیز می توانند با اختلال کابوس شبانه همراه باشند، بخصوص اگر فرد در شرایط استرس زای بیشتر هم قرار بگیرد. بنابراین می توان متوجه شد که اختلالات و مشکلات روحی و روانی تأثیر زیادی بر رویاها و اختلال اضطراب رویا دارند.

عوامل فیزیولوژیکی

اختلالات خواب:

برخی شرایط پزشکی مانند میگرن، آپنه خواب، برونشیت و آسم، سندرم پای بی قرار و غیره نیز می توانند موجب بروز کابوس های شبانه شود. در واقع در شرایطی که بدن از نظر فیزیولوژیکی درگیر مشکلات در زمان خواب است، مغز نیز ممکن است شرایط استرس زای ناشی از مشکل جسمی را در رویای فرد شبیه سازی کند، که موجب دیدن کابوس های زیاد می شوند. هیجان منفی و استرس ایجاد شده به دلیل مشکلات تنفس در خواب می تواند تأثیر مستقیمی بر رویاهای فرد و تبدیل شدن آن ها به کابوس داشته باشد.

داروها:

مصرف برخی دارو ها مانند داروهای ضد افسردگی از جمله مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRIs)، مسدود کننده های بتا، داروهای مربوط به فشار خون و داروهای پارکینسون می توانند موجب بروز کابوس های شبانه شوند. در صورت زیاد بودن چنین مواردی با پزشک خود مشورت کنید تا در صورت امکان داروهای مشابه جایگزین شوند.

مصرف مواد:

الکل، مواد مخدر و حتی مقادیر زیاد کافئین نیز می توانند موجب بروز کابوس های شبانه شوند. این مشکل هم برای افرادی که در مرحله مصرف هستند و هم افرادی که در مرحله ترک هستند دیده می شود، اما با ترک مواد کاهش می یابد.

بیماری های جسمی:

مشکلات جسمی مثل تب، عفونت ها و بیماری های قلبی نیز می توانند موجب بروز کابوس های شبانه شوند.

عوامل محیطی و سبک زندگی

برهم خوردن نظم خواب:

کم خوابی، نامنظم شدن برنامه خواب، بیداری های مکرر و حتی عوض شدن محیط خواب نیز می توانند موجب بروز کابوس های شبانه شوند.

عادات غذایی نامناسب:

خوردن وعده های غذایی سنگین قبل از خواب می تواند موجب افزایش فعالیت متابولیسمی بدن شود، که باعث فعال شدن مغز در هنگام خواب و دیدن کابوس های شبانه شود.

اگرچه عوامل گفته شده می توانند به تنهایی هم موجب کابوس های شبانه شوند، اما معمولا ترکیب آن ها با یکدیگر در بروز اختلال کابوس شبانه نقش دارد.

کابوس ها در مقابل وحشت های شبانه

هردوی این موارد یعنی اختلال کابوس شبانه و وحشت شبانه از اختلالات خواب هستند که با ترس و وحشت همراهند، اما تفاوت های کلیدی با یکدیگر دارند.

کابوس شبانه معمولا در مرحله REM خواب رخ می دهد، که در نیمه دوم شب اتفاق می افتد. فرد پس از بیداری معمولا جزئیات کابوس را به یاد دارد. با وجود ترس و اضطراب و بیدار شدن، معمولا فرد به سرعت به حالت عادی بازمیگردد.  

وحشت شبانه معمولا در مرحله غیر REM یا خواب عمیق رخ می دهد، که در نیمه اول شب است. فرد پس از وحشت شبانه معمولا چیزی به یاد نمی آورد و تنها با حالتی از ترس شدید از خواب بیدار می شود و ممکن است فقط قطعاتی مبهم در ذهن داشته باشد.

معمولا فرد دچار وحشت شبانه با جیغ و فریاد، تعریق، تپش قلب و تنفس سریع از خواب بیدار می شود و به سختی آرام می شود.

به طور کلی می توان گفت وحشت شبانه نسبت به اختلال کابوس شبانه شدت بیشتری دارد.

آیا باید به یک متخصص برای اختلال کابوس مراجعه کنید؟

متخصص سلامت روان در کلینیک خواب می‌تواند مکانیسم‌های آرامش و مقابله با انواع اختلالات خواب را به شما ارائه کند و پیشرفت درمان را دنبال کند. آنها همچنین می توانند تعیین کنند که آیا سایر اختلالات روانی یا پزشکی در ایجاد کابوس، از جمله اختلال مصرف مواد، اسکیزوفرنی یا PTSD نقش دارند یا خیر.

برخی از افراد مبتلا به اختلالات کابوس به سایر بیماری‌های سلامت روان مانند افسردگی، اضطراب (که عمدتاً مربوط به به خواب رفتن است) ، بی‌خوابی، سندروم پای بی قرار و خروپف مبتلا می‌شوند. یک متخصص سلامت روان می‌تواند یک برنامه درمانی برای هدف قرار دادن شرایط سلامت روانی ایجاد کند

شیوع اختلال کابوس شبانه

برای افراد، به ویژه کودکان، معمول است که کابوس های گاه به گاه را تجربه کنند. تحقیقات نشان می دهد که 20 درصد از کودکان کابوس های مکرر و 85 درصد از بزرگسالان حداقل یک کابوس در سال می بینند. تقریباً 4٪ از بزرگسالان علائمی را تجربه می کنند که معیارهای تشخیصی اختلال کابوس را برآورده می کند.

اختلال کابوس شبانه در کودکان

همانند بزرگسالان کودکان هم ممکن است جدای از کابوس های معمولی و گاه به گاه، دچار اختلال کابوس شبانه شوند که مکرر و آزاردهنده است. به دلیل تفاوت های رشدی و شناختی در کودکان، اختلال ممکن است جنبه های خاصی داشته باشد، بدین منظور لازم است روانشناس کودکان یا متخصصین خواب در حوزه کودکان ورود کنند.

علل احتمالی اختلال کابوس شبانه در کودکان عبارتند از:

• استرس و اضطراب: استرس های روزمره که معمولا از مشکلات در مدرسه، خانواده، روابط با همسالان، یا تجربیات جدید به وجود می آید.
• تروما: آسیب ناشی از یک سانحه یا اتفاق ناخوشایند، مانند تصادف، دیدن خشونت، مورد سوء استفاده قرار گرفتن یا آزار دیدن.
• فیلم ها و برنامه های ترسناک: کودکان تخیل قوی و تأثیرپذیر تری از بزرگسالان دارند، بنابراین دیدن فیلم ها و برنامه های ترسناک ممکن است موجب کابوس در آن ها شود.
• اختلالات خواب: وجود برخی اختلالات خواب مانند آپنه خواب یا سندرم پاهای بی قرار می تواند در اختلال کابوس شبانه کودکان نقش داشته باشد.
• تخیل فعال: کودکانی که تخیل فعال تری دارند ممکن است رویاهای بیشتر و زنده تر و کابوس های بیشتری هم ببینند.
• بیماری ها و داروها: بروز برخی بیماری ها و مصرف داروها نیز ممکن است موجب اختلال اضطراب رویا در کودکان شود.

راه های جلوگیری از کابوس و کمک به کودک مبتلا به اختلال کابوس شبانه:

• ایجاد محیط خواب آرام: برای کودک خود اتاق خواب آرام و زیبا فراهم کنید و از قرار دادن وسایل زیاد که ممکن است در شب ایجاد ترس کنند در اتاق خودداری کنید.
• رعایت بهداشت خواب: به الگوی خواب کودک توجه کنید و برنامه خواب منظم برای وی تنظیم کنید.
• محدود کردن محرک ها: دیدن فیلم ها و بازی های کامپیوتری ترسناک را محدود کنید.
• توجه و گوش دادن به کودک: به خواب ها و ترس های کودک خود گوش کنید و اجازه دهید وی ترس و تخیلات خود را بیان کند.
• ارائه حمایت و اطمینان: به کودک خود اطمینان دهید که در هر شرایطی از وی حمایت می کنید و به او اطمینان دهید که در خانه امنیت دارد.
• آموزش تکنیک های آرام سازی به کودک: تکنیک های ساده آرام سازی ذهن مثل تنفس عمیق و تجسم مثبت را با کودک انجام دهید.
• مراجعه به متخصص: در صورتی که کابوس های کودک شدید و ادامه دار است و موجب تغییر رفتار و ناراحتی وی شده، به متخصص خواب یا روانشناس کودک مراجعه کنید.

اختلال کابوس شبانه و PTSD

این دو اختلال، یعنی اختلال کابوس شبانه و اختلال استرس پس از سانحه رابطه تنگاتنگی با یکدیگر دارند. بیشتر افرادی که از PTSD رنج می برند، دچار اختلال کابوس شبانه هم هستند.

اتفاقات جدی و بزرگی چون تصادف، جنگ، تجربه بلایای طبیعی و غیرطبیعی، مورد سوء استفاده قرار گرفتن، قرار گرفتن در معرض خشونت یا شاهد آن بودن از جمله موارد تجربه رویدادهای آسیب زا هستند که منجر به اختلال استرس پس از سانحه یا همان PTSD می شوند.

کابوس های شبانه افراد دارای این اختلال معمولا حاوی صحنه هایی از بازآفرینی ترومای اتفاق افتاده است، که می تواند بسیار واقعی و ترسناک باشد و موجب وحشت و ضربه روحی مجدد به فرد شود.

ممکن است کابوس های مکرر موجب اختلال در خواب یا بی خوابی، یا حتی تمایل به نخوابیدن در فرد شوند.

کابوس های PTSD معمولا از کابوس های معمولی شدید تر هستند و به دلیل حساسیت بیشتر فرد، آسیب روحی و روانی و حتی جسمی ناشی از روان تنی نیز بر فرد بگذارند.

درمان کابوس های PTDS

به منظور درمان اختلال کابوس در افراد PTSD باید از روش های تخصصی کمک گرفت. روان درمانی برپایه درمان شناختی-رفتاری، درمان حساسیت زدایی و پردازش مجدد حرکات چشم می توانند کمک کننده باشند.

در مواردی ممکن است دارودرمانی برای کاهش کابوس ها و بهبود کیفیت خواب لازم باشد.

شخصی که دارای اختلال اضطراب پس از سانحه است، باید تحت نظر روانشناس باشد تا هم از نظر مشکلات روحی روانی و هم خواب تحت نظر و درمان قرار بگیرد.

درمان اختلال کابوس شبانه

روش های درمانی موثری برای کاهش فراوانی و شدت کابوس ها وجود دارد که شامل روان درمانی و دارو درمانی یا ترکیبی از این دو می شود.

گزینه های درمان روان درمانی

مداخلات روان درمانی عبارتند از:

• درمان شناختی-رفتاری (CBT): این روش درمانی به فرد کمک می کند الگوهای فکری و رفتاری منفی که می توانند موجب اختلالات روانی و کابوس شوند را شناسایی کرده و تغییر دهد.
• تمرین درمانی تصویرسازی: نسخه اصلاح شده درمان شناختی-رفتاری که در آن فرد پایانی کمتر ترسناک را برای یک کابوس تکرار می کند تا زمانی که ترس تقریباً از بین برود.
• حساسیت زدایی و پردازش مجدد حرکات چشم (EMDR): یک روش درمانی است که اغلب برای کسانی که علائم تروما را تجربه می کنند استفاده می شود که شامل پردازش یک فکر، احساس یا حافظه ناراحت کننده در حین حرکت چشم ها در یک الگوی خاص است.
• قرار گرفتن در معرض، تمدد اعصاب، و بازنویسی درمانی: یک درمان شناختی-رفتاری که در آن فرد در مورد کابوس های خود صحبت می کند یا می نویسد، تکنیک های آرام سازی را تمرین می کند و نسخه اصلاح شده و کمتر ترسناک را ارائه می دهد.
• درمان پویا خواب: مداخله ای برای افراد مبتلا به اختلالات خواب که رویکردهای مختلف پزشکی و غیرپزشکی مبتنی بر شواهد را برای کمک به بهبود خواب ترکیب می کند.

گزینه های دارویی

بسته به شدت وضعیت شما و موفقیت گزینه های درمانی غیردارویی (غیر دارویی)، یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی ممکن است برای شما دارویی برای کمک به درمان اختلالات کابوس تجویز کند. این موارد عبارتند از:

• موگادون (نیترازپام) اضطراب و بی خوابی را درمان می کند.
• مینی پرس (پرازوسین) ماده شیمیایی را که واکنش جنگ یا گریز را تحریک می کند، مسدود می کند.
• هالسیون (تریازولام) سیستم عصبی شما را آرام می کند.

نکته: مصرف داروها حتما باید تحت نظر پزشک متخصص باشد تا موجب تشدید اختلال، بروز اختلالات دیگر یا حتی عوارض دیگر نشود.

درمان اختلالات خواب

در مواردی که اختلالات خواب مانند آپنه خواب و سندرم پای بی قرار وجود داشته باشند، می توانند در بروز کابوس های شبانه نقش داشته باشند. بنابراین تلاش برای درمان یا بهبود این اختلالات خواب نیز می تواند به کاهش کابوس های شبانه در فرد کمک کند.

تغییر سبک زندگی

همانطور که در دلایل بروز کابوس های شبانه اشاره کردیم، این اختلال می تواند طی سلسله عواملی ایجاد شود. تغییر سبک زندگی می تواند با حذف برخی عوامل کابوس های شبانه را کاهش داده یا درمان کند. از جمله اقدامات مثبت برای تغییر سبک زندگی و درمان اختلالات خواب عبارتند از:

• داشتن الگوی خواب منظم
• انجام فعالیت های آرامش بخش مثل مدیتیشن و یوگا قبل از خواب
• داشتن اتاق خواب تاریک، خنک و ساکت و آرامش بخش
• کاهش و مدیریت استرس های روزانه با مدیتیشن، تنفس عمیق و بهره گیری از روان درمانی
• اجتناب از مصرف الکل، مواد مخدر، کافئین و سیگار
• داشتن رژیم غذایی سالم و سبک پیش از خواب

چگونه با اختلال کابوس بهتر بخوابیم

در حالی که اختلالات کابوس می تواند ناراحت کننده باشد، استراتژی هایی برای بهبود خواب شما وجود دارد. در اینجا مواردی وجود دارد که باید امتحان کنید:

بهداشت خواب خوب را ایجاد کنید: هر شب، از جمله آخر هفته ها، به رختخواب بروید و در همان زمان از خواب بیدار شوید. حداقل دو ساعت قبل از خواب صفحه نمایش را خاموش کنید. محیطی آرام با نور کم و دمای راحت ایجاد کنید.

تکنیک های تمدد اعصاب را تمرین کنید: فعالیت های آرام بخش مانند مطالعه، گوش دادن به موسیقی آرام و حرکات کششی سبک را به برنامه خواب خود وارد کنید. تمرینات تنفس عمیق یا مدیتیشن را امتحان کنید تا قبل از خواب به افکار خود آگاه شوید و بدن خود را آرام کنید.

کابوس های خود را ردیابی کنید: با ثبت کابوس می توانید الگوهایی را که منجر به کابوس می شوند شناسایی کنید، فراوانی آن را تعیین کنید و بین کابوس های واقعی و پریشانی پیرامون تجربه کابوس تمایز قائل شوید. این می تواند منجر به کنترل بهتر خواب و احساسات شود.

بعد از پریدن از یک کابوس شبانه چه کاری باید فورا انجام دهید؟

اگر از خوابی آزاردهنده بیدار می شوید، در اینجا چند راه برای تغییر جهت و آرامش وجود دارد:

از خودگویی مثبت استفاده کنید: با صدای بلند به خود بگویید: “من خوبم. من در اتاقم هستم و در امان هستم.”

ضربان قلب خود را کاهش دهید: چند تمرین آماده برای کمک به آرامش داشته باشید. می توانید پنج نفس عمیق بکشید یا یک صحنه یا تصویر آرامش بخش را به تصویر بکشید.

از تکنیک های زمین استفاده کنید: سعی کنید به اطراف اتاق نگاه کنید و هر چیزی را که می بینید به رنگ یا شکل خاصی نام گذاری کنید، یا پاهای خود را روی زمین بگذارید و با توجه به احساس زمین در زیر خود، روی حضور در لحظه حال تمرکز کنید.

نقش کلینیک خواب در درمان اختلال کابوس شبانه

کلینیک های خواب نقش مهمی در تشخیص و درمان اختلال کابوس شبانه دارند. مراکز درمانی با بهره گیری از متخصصان و تجهیزات به افراد کمک می کنند منشاء اختلالات خواب مشخص شده و راه های کاهش و درمان مشکل مشخص می شود.

کمک به بهبود کیفیت خواب، شناسایی دلایل اختلال اضطراب رویا و کاهش کابوس های آزاردهنده مزایای مراجعه به کلینیک خواب برای درمان اختلال کابوس است.

در اینجا برخی از اقدامات کلیدی کلینیک خواب در درمان اختلال کابوس شابنه را بررسی می کنیم:

تشخیص اختلال

کلینیک های خواب با انجام آزمایش های تخصصی مثل پلی سومنوگرافی، الگوهای خواب فرد را بررسی می کنند که می تواند وجود اختلال را تأیید کند. همچنین آزمایش های انجام شده می توانند سایر اختلالات خواب که ممکن است در بروز کابوس ها مؤثر باشند را شناسایی کنند، مانند آپنه خواب یا سندرم پاهای بی قرار.

شناسایی علل زمینه ای

در کلینیک خواب متخصصان با بررسی تاریخچه پزشکی و روانشناختی فرد کیفیت خواب را بررسی می کنند تا بتوانند علل زمینه ای کابوس ها را مشخص کنند. متخصصان می توانند تا حد زیادی مشخص کنند چه عواملی بیشتر در زمینه بروز اختلال نقش دارند؟ استرس، اضطراب، تروما، مصرف دارو ها، یا سایر عوامل.

ارائه روش های تخصصی درمان

پس از مشخص شدن اختلال و دلایل احتمالی بروز آن، راه حل های متنوع برای درمان یا کاهش مشکل بررسی می شود. متخصصان می توانند از راه های صحیح و مؤثر مانند روان درمانی، دارودرمانی، تکنیک های آرام سازی و بهداشت خواب برای بهبود و درمان اختلال کابوس شبانه اقدام کنند.

چه زمانی باید به کلینیک خواب مراجعه کنیم؟

کلام آخر

اختلال کابوس شبانه می تواند آزاردهنده باشد و باعث ترس و ناراحتی قابل توجهی شود. ایجاد اضطراب در مورد رفتن به خواب و تجربه اختلالات در زندگی روزمره ناشی از کمبود خواب طبیعی است. افراد در هر سن، جنسیت و تجربه ممکن است دچار یک اختلال کابوس شوند. اگر به طور مرتب کابوس می بینید، گزینه های درمانی وجود دارد که می تواند کمک کند. برای تعیین برنامه درمانی مناسب و یادگیری راهبردهای مقابله ای مفید، به دنبال یک متخصص سلامت روان در کلینیک خواب باشید.